‘Als ik opkom voor mezelf, op mijn manier, is dat dan wel sterk genoeg? Ik weet soms niet wat zeggen.’
Deze vraag komt regelmatig terug in mijn coachingpraktijk: de twijfel tussen jezelf mogen zijn en ‘hard’ genoeg zijn als zelfstandige. In alle eerlijkheid: ik vind dat het constant koorddansen is.
Ik ken heel wat zelfstandigen die zichzelf als ‘zacht’ omschrijven en bang zijn dat ze daardoor te weinig opkomen voor hun grenzen: klanten die steeds meer vragen, leveranciers of samenwerkingspartners die hun afspraken niet altijd nakomen, … Nochtans stellen ze hun grenzen wel en toch hebben ze het gevoel dat hier dan geen rekening mee gehouden wordt. Ze voelen zich dan geen echte ondernemer
Hoe kan je dit nu verhelpen? Ik werk graag vanuit de principes van geweldloze communicatie:
- Start met een goede gronding: je twee voeten op de grond, op schouderbreedte. Dit kan je zowel zittend als staand toepassen. Adem enkele keren rustig in en uit, word je gewoon bewust van je ademhaling. Je hoeft deze niet per sé aan te passen. Geef jezelf even de tijd om ‘in jezelf thuis te komen’. Focus je een tijdlang op je voeten die contact maken met de grond. Dit alleen al, gaat je een veel sterker gevoel geven. Gronding kan je leren en kan veel dieper gaan dan dit en je dan ook veel verder brengen. Als je dit begin al toepast, ga je zeker de vruchten ervan plukken.
- Wanneer je in gesprek gaat met je klant, leverancier of samenwerkingspartner, begin je met het opsommen van de feiten. Welke feiten hebben zich voorgedaan waardoor jij dit gesprek nu aangaat? Hou de feiten wel neutraal, wijs niet met de vinger.
- Vervolgens benoem je hoe jij je voelt. Bijvoorbeeld: ‘ik heb gemerkt dat je telkens later komt dan afgesproken. Wanneer dit gebeurt, dan voel ik mij …. ‘ (niet gerespecteerd, niet gewaardeerd, afhankelijk van jou om verder te kunnen, gefrustreerd, ….). Je kunt hier uiteraard ruimte maken voor de ander door te vragen: ‘hoe zie jij dit? Hoe ervaar jij dit?
- Daarna verwoord je waar jij nood aan hebt: ‘ik heb er nood aan om tijdig te starten, zodat mijn agenda nadien niet overhoop gehaald is.’ ‘Ik heb nood aan bevestiging dat onze samenwerking voor jou ook belangrijk is.’ En bevraag je waar de ander nood aan heeft. Communicatie is geen eenrichtingsverkeer, de ander kan nood hebben aan een bepaalde vrijheid of ruimte.
- En sluit je af met een verzoek: ‘kunnen we afspreken dat …?’ Of stel je een open vraag: ‘wat spreken we verder af?’
Een gesprek durven aangaan, is jezelf kwetsbaar durven opstellen. Want je laat binnenkijken in hoe jij de dingen ervaart. Besef dat niemand kan beweren dat jij het zo niet mag ervaren. Wat je voelt, voel je, punt uit. Dat wil niet zeggen dat je de ander daar verantwoordelijk voor stelt, wel dat je hen laat weten wat het met je doet en dat je samen wilt bekijken hoe het anders verder kan.
Dit vraagt moed. Moed om jezelf te zijn en net vanuit je ‘zachte’ kant kracht te tonen. Sterk in je schoenen staan wilt zeggen dat je gegrond bent en kunt communiceren met respect voor de ander. Ik vind geweldloze of verbindende communicatie de meest respectvolle vorm die hiertoe leidt. Zo blijf je staan in die zogenaamde ‘harde’ wereld. Uiteindelijk: wie maakt het hard? Doen we dat niet in ons eigen hoofd? En gezien we deel uitmaken van die wereld, kunnen we hem dan niet ‘zachter’ maken, net door dicht bij onszelf te blijven en van daaruit te communiceren?
Laat weten hoe jij het aanpakt – ik wissel graag ervaringen hierrond uit!